Zaterdag 29 oktober is een dag waarop voor mij duidelijk werd hoeveel lieve mensen ik in mijn leven heb. Er werd door een paar mensen bij mij thuis een diner georganiseerd voor alle mensen die een speciale plek in mijn leven hebben. Zo fijn om te mogen zien, voelen en beleven hoe dicht mensen bij je staan.
Natuurlijk ook confronterend omdat je beseft dat je vele van hen voor de laatste keer ziet en spreekt. Je begroet mensen hartelijk bij binnenkomst en aan het eind van de avond komt de confrontatie van het afscheid. ………………………… Het was emotioneel een uitputtende avond, maar wat heb ik het fijn gehad. Er is gelachen om heden en verleden. Er werd zelfs gelachen om de toekomst zonder mij. Ik heb iedereen gewaarschuwd dat ze nog niet van me af zijn wanneer ik op reis ben.

Mensen hebben elkaar leren kennen en ik ben blij dat ik in deze een verbindende factor voor het leven heb mogen zijn. Ik wil hierbij nogmaals alle aanwezigen bedanken voor een bijzonder fijne avond.

Tussen alle bedrijven door moeten ook minder leuke zaken geregeld worden.

Ik besef dat Iris, Roos en Sam op goede plekken terecht komen. Zij hebben een goed vangnet. Ik wil het beste voor mijn kinderen en ik vind het loslaten verdomd moeilijk. Dat doet zo zeer en daar kan geen morfine tegenop.